Σπίτια άδεια και έρημα, άνθρωποι που συνεχώς απουσιάζουν, παιδιά που δεν ακούγονται στις χορταριασμένες αυλές, πόρτες και παραθύρια κλειστά και σφραγισμένα, συνθέτουν ένα μελαγχολικό τοπίο, δημιουργούν ξεχωριστούς πίνακες ζωγραφικής.
Το κενό βλέμμα μας αιωρείται στις εικόνες τους, αναβιώνουν μνήμες, και φωνές ακούγονται μέσα από τους τοίχους, που έχουν στοιχειώσει τις ζωές μας.
Είναι οι δικοί μας άνθρωποι, που άλλοτε διάβαιναν τις αυλόπορτες και μας χαιρετούσαν από τα παράθυρα, οι φωλιές των ξενιτεμένων.
Ποιος να ενδιαφερθεί, ποιος να τρέξει να ορθώσει μια πεσμένη πέτρα, πλην του χρόνου που μένει πιστός στην αργή μα σταθερή γραμμή του θανάτου.
Το κενό βλέμμα μας αιωρείται στις εικόνες τους, αναβιώνουν μνήμες, και φωνές ακούγονται μέσα από τους τοίχους, που έχουν στοιχειώσει τις ζωές μας.
Είναι οι δικοί μας άνθρωποι, που άλλοτε διάβαιναν τις αυλόπορτες και μας χαιρετούσαν από τα παράθυρα, οι φωλιές των ξενιτεμένων.
Ποιος να ενδιαφερθεί, ποιος να τρέξει να ορθώσει μια πεσμένη πέτρα, πλην του χρόνου που μένει πιστός στην αργή μα σταθερή γραμμή του θανάτου.
